JE INNERLIJK KIND GENEZEN
Definitie van het innerlijk kind
Het kind dat we ooit geweest zijn, zit nog altijd binnen in ons. Het is dat kind dat wil lachen en plezier maken, zin heeft om zich op te winden, te huilen, dat ook vatbaar is voor…, en verlamd is van angst. Dat kind is nog altijd actief in ons, op een heel positieve manier als we plezier aan het maken zijn, en op een meer negatieve manier als men oude letsels die nog altijd actief zijn met zich meesleurt. De angst om niet bemind te worden, om verlaten te worden, om het niet waard te zijn om te leven, de angst om af te zien, enz.
Als het kind in ons lijdt, kunnen we het troosten.
Onze persoonlijke houding naar onszelf toe is héél belangrijk. We moeten begrip opbrengen voor onszelf als voor een kind dat graag gezien wordt. Meestal zijn we vaak harder voor onszelf dan voor anderen. Begin met jezelf te bemoederen, want dit is het middel om je beter te voelen.
Hoe moeten we te werk gaan om het kind in ons te genezen?
Het komt erop neer, om pijnlijke herinneringen uit onze kindertijd naar boven te halen om onszelf te troosten en moed in te spreken om volwassen te worden. Je kunt de verschillende delen van jezelf met elkaar in dialoog laten treden. Als het kind bijvoorbeeld in uw herinnering huilt: "Wat zou u, als volwassene, zoals u nu vandaag bent, doen met dat kind om het te troosten? Zou u het in uw armen nemen, ertegen praten, zijn hand vastnemen?" Het gaat dus om een soort bemoederen van het ik.
Het kind in onszelf aanvaarden.
Zelfs als rijpe, verantwoordelijke en evenwichtige volwassenen, voelen we ons nog diep in onszelf een heel klein kind. We zijn er ons niet altijd van bewust, we geven er dikwijls de voorkeur aan het te vergeten, soms zelfs te misprijzen en slecht te behandelen. Het kind in onszelf aanvaarden is nochtans een veel gemakkelijkere oplossing om met onszelf en onze wensen in harmonie te leven.
U hebt ongetwijfeld al een ogenblik van intens lijden gekend, waarbij u zin had om "Mama..." te zeggen of te roepen. Het lijden brengt een zekere psychische regressie (teruggaan naar het moment van pijn, verdriet) met zich mee en je staat tegenover het lijden als een klein kind, het kind dat je geweest bent. Dit verborgen kind is een bron van opwellingen en angsten. Dit kind is echter niet alleen aanwezig wanneer het zich op een duidelijke manier uit, het is op ieder ogenblik wel ergens in jezelf aanwezig, zelfs wanneer jij het niet gewaar wordt. Men zou kunnen zeggen dat het kind verborgen is. Als volwassene, kan men de neiging hebben om dat inwendige, verborgen kind te misprijzen. Het is nochtans een bron van: opwellingen, de zin om te lachen, om met verbazing naar iets te kijken, om te spelen, om plezier te maken. Datzelfde kind is ook een bron van angsten: de angst om berispt, beoordeeld, vernederd te worden, om belachelijk gemaakt te worden, de angst voor geweld. Wij zeggen nu tegen onszelf "ik ben groot nu, bang zijn in het donker is belachelijk" of "met verbazing naar een prachtige bloem kijken, is als volwassen mens zoals ik belachelijk".
Je kindergevoelens verdringen is geen oplossing.
Wanneer je zo tegen jezelf praat, heb je ongelijk. Om je goed te voelen en goed te leven, kun je best het kind dat in jou verborgen zit, erkennen en zijn emoties aanvaarden. Daarna kun je er nog mee doen wat je wilt. Wanneer je je gevoelens gaat verdringen, ga je ze alleen maar sterker maken. Ben je blijven zitten met een soort kinderlijke angst, dan heb je er alle voordeel bij om dat te aanvaarden. Die angst verdringen, betekent evenveel als hem versterken, je geeft hem als het ware meer macht. Aanvaarden wat het kind dat in jou verborgen zit aanvoelt, is ook aanvaarden dat niet alles in het leven “logisch” is. Je bent bang van iets en het lijkt misschien idioot, maar die angst is toch reëel aanwezig. De beste houding bestaat erin de angst recht in de ogen te kijken en het kind, dat in jou zit, en dat bang is, proberen te troosten. Je bent niet meer uitsluitend een kind, maar ook een verantwoordelijke volwassene, die met dat kind zal kunnen spreken omdat jij het goed kent.
Probeer het gerust te stellen, te troosten en ervan te houden door in uw binnenste met het kind te spreken. Probeer het niet in de war te brengen door te beweren dat het iets anders zou moeten aanvoelen. Vertel het bijvoorbeeld: "Het is waar dat je bang bent dat ze je gaan uitlachen. Het is inderdaad niet aangenaam, maar eigenlijk gebeurt het zelden, is het niet? En zelfs als het gebeurt, wat riskeer je dan? Niet zoveel. Heb de moed en ga ervoor. Wat de positieve gevoelens betreft, die het kind in jou aanvoelt, beschouw ze als geschenken. Wordt u tienmaal keer per dag in verrukking gebracht door een zonnestraal of een glimlach? Des te beter! Vind je het aangenaam om naar een bloem te kijken? Geweldig! Vanaf het ogenblik dat je het kind in jou aanvaardt, help je het zijn angsten te overwinnen zodat zijn levensvreugde alleen maar kan groeien. Een volwassene die van zijn inwendig kind houdt, zal kunnen lachen, zich amuseren, genieten van allerlei situaties en zal erin geslaagd zijn om dat kind voldoende vertrouwen te geven zodat het zijn angsten achterwege kan laten. Leren aanvaarden, vermindert het emotionele leed. Weerstand is een mechanisme dat de dingen alleen maar erger maakt. Het geheim is om je eenvoudig te ontspannen met dat wat er is, en er niet meer tegen te vechten. Het gaat dus om acceptatie van wat “IS”.
Reine
Het kind dat we ooit geweest zijn, zit nog altijd binnen in ons. Het is dat kind dat wil lachen en plezier maken, zin heeft om zich op te winden, te huilen, dat ook vatbaar is voor…, en verlamd is van angst. Dat kind is nog altijd actief in ons, op een heel positieve manier als we plezier aan het maken zijn, en op een meer negatieve manier als men oude letsels die nog altijd actief zijn met zich meesleurt. De angst om niet bemind te worden, om verlaten te worden, om het niet waard te zijn om te leven, de angst om af te zien, enz.
Als het kind in ons lijdt, kunnen we het troosten.
Onze persoonlijke houding naar onszelf toe is héél belangrijk. We moeten begrip opbrengen voor onszelf als voor een kind dat graag gezien wordt. Meestal zijn we vaak harder voor onszelf dan voor anderen. Begin met jezelf te bemoederen, want dit is het middel om je beter te voelen.
Hoe moeten we te werk gaan om het kind in ons te genezen?
Het komt erop neer, om pijnlijke herinneringen uit onze kindertijd naar boven te halen om onszelf te troosten en moed in te spreken om volwassen te worden. Je kunt de verschillende delen van jezelf met elkaar in dialoog laten treden. Als het kind bijvoorbeeld in uw herinnering huilt: "Wat zou u, als volwassene, zoals u nu vandaag bent, doen met dat kind om het te troosten? Zou u het in uw armen nemen, ertegen praten, zijn hand vastnemen?" Het gaat dus om een soort bemoederen van het ik.
Het kind in onszelf aanvaarden.
Zelfs als rijpe, verantwoordelijke en evenwichtige volwassenen, voelen we ons nog diep in onszelf een heel klein kind. We zijn er ons niet altijd van bewust, we geven er dikwijls de voorkeur aan het te vergeten, soms zelfs te misprijzen en slecht te behandelen. Het kind in onszelf aanvaarden is nochtans een veel gemakkelijkere oplossing om met onszelf en onze wensen in harmonie te leven.
U hebt ongetwijfeld al een ogenblik van intens lijden gekend, waarbij u zin had om "Mama..." te zeggen of te roepen. Het lijden brengt een zekere psychische regressie (teruggaan naar het moment van pijn, verdriet) met zich mee en je staat tegenover het lijden als een klein kind, het kind dat je geweest bent. Dit verborgen kind is een bron van opwellingen en angsten. Dit kind is echter niet alleen aanwezig wanneer het zich op een duidelijke manier uit, het is op ieder ogenblik wel ergens in jezelf aanwezig, zelfs wanneer jij het niet gewaar wordt. Men zou kunnen zeggen dat het kind verborgen is. Als volwassene, kan men de neiging hebben om dat inwendige, verborgen kind te misprijzen. Het is nochtans een bron van: opwellingen, de zin om te lachen, om met verbazing naar iets te kijken, om te spelen, om plezier te maken. Datzelfde kind is ook een bron van angsten: de angst om berispt, beoordeeld, vernederd te worden, om belachelijk gemaakt te worden, de angst voor geweld. Wij zeggen nu tegen onszelf "ik ben groot nu, bang zijn in het donker is belachelijk" of "met verbazing naar een prachtige bloem kijken, is als volwassen mens zoals ik belachelijk".
Je kindergevoelens verdringen is geen oplossing.
Wanneer je zo tegen jezelf praat, heb je ongelijk. Om je goed te voelen en goed te leven, kun je best het kind dat in jou verborgen zit, erkennen en zijn emoties aanvaarden. Daarna kun je er nog mee doen wat je wilt. Wanneer je je gevoelens gaat verdringen, ga je ze alleen maar sterker maken. Ben je blijven zitten met een soort kinderlijke angst, dan heb je er alle voordeel bij om dat te aanvaarden. Die angst verdringen, betekent evenveel als hem versterken, je geeft hem als het ware meer macht. Aanvaarden wat het kind dat in jou verborgen zit aanvoelt, is ook aanvaarden dat niet alles in het leven “logisch” is. Je bent bang van iets en het lijkt misschien idioot, maar die angst is toch reëel aanwezig. De beste houding bestaat erin de angst recht in de ogen te kijken en het kind, dat in jou zit, en dat bang is, proberen te troosten. Je bent niet meer uitsluitend een kind, maar ook een verantwoordelijke volwassene, die met dat kind zal kunnen spreken omdat jij het goed kent.
Probeer het gerust te stellen, te troosten en ervan te houden door in uw binnenste met het kind te spreken. Probeer het niet in de war te brengen door te beweren dat het iets anders zou moeten aanvoelen. Vertel het bijvoorbeeld: "Het is waar dat je bang bent dat ze je gaan uitlachen. Het is inderdaad niet aangenaam, maar eigenlijk gebeurt het zelden, is het niet? En zelfs als het gebeurt, wat riskeer je dan? Niet zoveel. Heb de moed en ga ervoor. Wat de positieve gevoelens betreft, die het kind in jou aanvoelt, beschouw ze als geschenken. Wordt u tienmaal keer per dag in verrukking gebracht door een zonnestraal of een glimlach? Des te beter! Vind je het aangenaam om naar een bloem te kijken? Geweldig! Vanaf het ogenblik dat je het kind in jou aanvaardt, help je het zijn angsten te overwinnen zodat zijn levensvreugde alleen maar kan groeien. Een volwassene die van zijn inwendig kind houdt, zal kunnen lachen, zich amuseren, genieten van allerlei situaties en zal erin geslaagd zijn om dat kind voldoende vertrouwen te geven zodat het zijn angsten achterwege kan laten. Leren aanvaarden, vermindert het emotionele leed. Weerstand is een mechanisme dat de dingen alleen maar erger maakt. Het geheim is om je eenvoudig te ontspannen met dat wat er is, en er niet meer tegen te vechten. Het gaat dus om acceptatie van wat “IS”.
Reine
